Paul van Rompu, naam met magische klank

Dinsdag 5 april: De afspraak met Paul van Rompu (61) misbruik ik met toestemming van mijn vriend om ook te schrijven over zijn vader Jimmy. Jimmy was in een van zijn vorige levens clubarts van Telstar, Xerxes, DWS/FC Amsterdam, FC Den Haag en AZ. Hij is inmiddels 96 jaar. In 1989 heb ik nog een stukje over hem mogen schrijven toen hij zijn boekje ‘De bal als oogklep’ presenteerde in het Olympisch Stadion. Dat boekje heb ik later cadeau gedaan aan Ton Meeles, gemeenschappelijke vriend van Paul en mij.
 
Met Paul heb ik altijd warme en mooie gesprekken. Over zijn werk als coach/ trainer bij veranderingstrajecten, zijn sporthart, zijn gezin, liefde, vriendschap en zijn vader! Ooit leek hij in de voetsporen te treden van zijn vader die bedrijfsarts was bij Hoogovens. Maar na zijn voltooide opleiding als (kinder)fysiotherapeut leefde Paul zich liever uit als schrijver en regisseur van bedrijfs- en televisieprogramma’s. Met zijn huidige bureau Ziezo&Co wil hij zich graag meer toeleggen op het produceren van beeldmateriaal voor trainingsdoeleinden.
 
Tussen de bedrijven door zit hij zoveel mogelijk op de fiets om te trainen voor de Giro diKika. In dat opzicht is hij een echte Van Rompu. Ook Paul doet alles met ongekende overgave. En daarmee kan je heel oud worden, zo laat zijn vader zien.
 
Jimmy was een (extreem) flamboyante arts die zich bij voorkeur in sportwagens verplaatste. Zijn vierde huwelijk met een 31 jaar jongere vrouw houdt stand, mede omdat ze elkaar een LAT relatie gunnen. Sinds vorig jaar wonen ze in een appartementencomplex aan de Spaanse kust. Met veel ironie in zijn stem vertelt Paul dat zijn vader zichzelf elke dag op hetzelfde menu trakteert: doperwten met rijst en appelmoes.
 
Naar mate de leeftijd vordert, is de band tussen Paul en Jimmy verbeterd en versterkt. Paul gaat uiterlijk ook steeds meer op zijn vader lijken, vind ik. Met veel plezier luister ik altijd naar de anekdotes en herinneringen van Paul toen zijn vader nog clubarts was. Bij de uitwedstrijden van FC Amsterdam mocht Paul weleens mee wanneer de selectie met de trein op stap ging. Met rode oortjes keek Paul dan toe hoe de spelers hun complete wedstrijdpremie op de terugreis vergokten met kaarten en steeds baldadiger werden door het drinken van bier.
 
Onze mooie avond hebben we afgesloten met de belofte samen nog een keer te fietsen op de Posbank en dat we deze zomer zijn vader opzoeken wanneer hij de Spaanse zon ontloopt door weer tijdelijk in Rotterdam te wonen. Ik kijk er nu al naar uit!