Maybe geranium

Gwnes i sylwi heddiw (ac nid am y tro cyntaf) sut mae'n bosibl sylwi pethau eich bod chi erioed wedi sylwi o'r blaen. A pan ddych chi'n sylwi pethau, a dych chi’n sylwi eich bod chi erioed wedi sylwi nhw o'r blaen, dych chi'n gallu gofyn eich hunan, 'wel, beth ddydw i ddim yn sylwi ar hyn o bryd?'



Rydw i'n meddwl bod fotograffeg (ac y celfau i gyd) yn gallu rhoi mwy o ymwybyddiaeth o'r synhwyrau a'r meysydd synnwyr.  Ond dydw i ddim yn gwybod lle yw'r diwedd - ydyn ni'n dilyn llwybr o agor y synhwyrau am byth.  Mae'n ddiddorol.



I noticed today (and not for the first time) how it's possible to notice things that you've never noticed before. And when you notice things, and you notice that you've never noticed them before, you can ask yourself, 'well, what am I not noticing at the moment? '



I think that photography (and all the arts) can give a greater awareness of the senses and the sound fields. But I don't know where it end - do we follow a path of  opening the senses forever? It's interesting.