Tom Morsink: gastheer voor Jochem en spoken

Donderdag 28 januari: Soms moet je je zelf ook durven verwennen. Afgelopen weken zo hard en lang gewerkt dat ik mij samen met Marie-Françoise verheugde op een tocht met paard en wagen over de Veluwe met Jochem van der Sloot. Was een feest, evenals de lunch in Boshuis drie (Ermelo). Na een prachtige rit door het bos met de dansende bomen werden we gastvrij ontvangen door bedrijfsleider Tom Morsink en zijn collega Jos.
 
Boshuis drie is fameus en zo diep verscholen op de Veluwe dat je er geen enkel bereik hebt met je mobiel. Heerlijk rustgevend. Daar kun je je ongegeneerd overgeven aan de traditie van Jochem dat de lunch pas begint na het nuttigen van een jonge korenjenever. Jochem kijkt daarbij streng toe dat er zonder te morsen een bel op het glaasje ontstaat als de jenever wordt ingeschonken. Daarna staat Jochem met zijn gasten op en nipt hij met de handen op zijn rug uit het glaasje.
 
Tom en Jos zijn erg gesteld op Jochem als vaste gast. In de zomermaanden is het zelfs een gebruik dat het volle terras opstapt wanneer Jochem met zijn paarden en koets het terrein komt opgereden. Dat was een eeuw geleden nog gewoon, maar tegenwoordig is het een zeldzaamheid wanneer een koetsier langs komt om zijn paarden te laten uitrusten. Soms verlaat Jochem in het hoogseizoen het establishment met applaus wanneer hij zijn tocht voortzet.
 
In Boshuis drie houdt men van tradities en mooie verhalen. Volgens de geschiedenis verjoegen de missionarissen in 800 de Germanen met spookverhalen. Zo schijnt het ‘Solsche Gat’ ontstaan te zijn uit een vloek van een heks die het klooster liet verdwijnen. De paarden van Jochem houden hun draf mogelijk daarom altijd in wanneer ze deze plek passeren.
 
En op fluistertoon praat Jos nog over de periode dat hij werkzaam was in Hotel Bilderberg Residence Vinkeveen. Ooit een pleisterplaats voor rendez vous afspraken en ander overleg die het daglicht niet konden verdragen.
 
De voortreffelijk zelf gemaakte erwtensoep die Tom en Jos serveerden, gaf ook voeding voor mooie gesprekken met Jochem, die ook na ruim 85 jaar en 85 dagen nog droomt over morgen. Op de vraag wat zijn Apolloproject zou mogen zijn, antwoordde hij het herprogrammeren van mensen die al als kind met onbewuste pijn rondlopen. Dat gaf weer veel stof tot overpeinzing.
En toen Marie-Françoise hem vroeg of hij er vertrouwen in heeft wanneer ik de paarden op de terugweg zou mennen, gaf hij een Jochemeriaanse reactie: ,,Als ik naar jou kijk wel.’’
   
Kortom een dag om in te lijsten.