Help! Ruud Broring past niet in een scherm

Dinsdag 22 september 2015: De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de bekerwedstrijd VV Noordwijk-NEC (0-3) vooral voor de derde helft heb bezocht.

Ik wilde daar mijn politieke “vriend” en onlangs tot burgemeester benoemde Jan Rijpstra ontmoeten of Ruud Broring (68), die ik nog altijd associeer met mijn eerste journalistieke activiteiten. Ik debuteerde toen als scholier bij het (“rode”) Weekblad voor de Bollenstreek waar ook mijn dorps- en schoolgenoot Frénk van der Linden voor schreef.
Jan was verhinderd, maar het weerzien met Broring  was ouderwets. Gelukkig was Frans van der Veen er nog. Anders waren wij met elftalleider Jan Vieveen als laatsten uit de sponsorruimte gezet. Alsof de tijd werd terug gezet…
 
Broring is uniek in zijn soort. Zelfs de lettertype van zijn naam (o met een trema er op) is op mijn toetsenbord niet na te schrijven. Zoals hij mij ooit ook een nieuw woord leerde: keun. Dat is Noordwijks voor tof of mooi.
 
Hij was jarenlang de vervelende, sarrende en lastige spits van Noordwijk in de gloriejaren (met twee keer algeheel kampioenschap van Nederland) en daarna gedurende dertien jaar trainer van afwisselend Noordwijk en FC Lisse. Hij heeft praatjes voor tien (ooit columnist onder de naam Tien over rood) maar zo trouw als een labrador. Zijn “meisjes” (Ria van der Meijs en twee dochters) zijn heilig. Met dezelfde passie over Noordwijk praat hij ook over de glansrijke basketballoopbaan van zijn vrouw en dochter Tanja. Tanja speelde zelfs in Italië en Ria was recordinternational. Ze is nu opleider van de grootste talenten van Nederland. Vier keer in de week staat ze om 5.50 uur op om een groep talenten voor schooltijd training te geven in Leiden. ,,En dat betekent dus dat ik elke ochtend dat ook mag meebeleven”, zo verzucht Ruud met enige trots.
 
De scheidslijn tussen journalist en topvoetballer werd later tussen ons nog veel dunner toen ik verslaggever was bij het Leidsch Dagblad. In de tijd dat ik nog geen eigen auto had, regelde Ruud eigenhandig dat ik van NSVV (Numansdorp) met de spelersbus terug kon komen naar Leiden. En of ik diezelfde avond met zijn vrouw ook nog een verjaardagspartijtje wilde bijwonen van de dames van BOB in Oud-Beijerland, indertijd het ultieme basketbaldorp van Nederland?!
 
We raakten elkaar daarna uit het oog tot ik eens een feestje moest organiseren in mijn KNVB tijd met en rondom Louis van Gaal. Louis is tijdens zijn studie als leraar lichamelijke opvoeding bevriend geraakt met Ruud.  Als hij in Nederland is, wordt er wekelijks gekaart. Ik zou mij niet verbazen dat Louis speciaal voor zijn maatje ooit een appartement in Noordwijk heeft gekocht…

Met bloed aan de paal wordt dan gekaart, gelet op beide karakters.  Ik besloot daarom ooit Louis te trakteren op een potje boerenbridge met zijn makker, die speciaal voor die dag alle trucs met seinen demonstreerde…
 
Zoals Ruud als echte “Noortukkker “ zonder gene met mijn NEC shawl op de foto gaat als herinnering aan een mooie vriendschap.
 
Het stukje is nog niet af, want Ruud entertaint zolang en leuk dat zijn verhaal bij lange na niet in een computerscherm past.
Als trainer was Ruud eenkennig (alleen Noordwijk en FC Lisse) en trouw (13 jaar), maar hij schuwde nooit de confrontaties met tegenstanders en ploeggenoten. Op een gegeven moment werd hij gedwongen de icoon van FC Lisse te passeren. Iedereen verwachtte oorlog in het dorp, maar het leek geruisloos te verlopen. De volgende dag was alleen de donkergroene Fiat Uno bij de carport van de familie Broring verdwenen. De opvallende wagen werd nooit meer gevonden. Toen Broring na zeven seizoenen opnieuw aan de slag ging bij FC Lisse als trainer stond zijn auto met hetzelfde kenteken weer voor de poort…
 
Ik weet niet of Ruud al lintjes heeft gekregen, maar hij verdient er ook een voor moed. Als leraar lichamelijke opvoeding op het Nova College in Amsterdam werd hij permanent bloot gesteld aan criminaliteit en geweld.  De naam van deze school is zo besmet geraakt dat de leerlingen nu onder een andere naam daar studeren…
Maar Ruud en zijn collega gymdocent deinsden nergens voor terug.  Zij losten de ergste incidenten op en de jongens aten uit hun hand. Want Ruud spreekt de taal van de straat, maar heeft ook een hart van goud.
Hij eindigde zijn werkzame leven als psychologisch en pedagogisch ordebewaker op een kleurrijke VMBO school met 93 verschillende nationaliteiten.
Weet zeker dat ik hem voor een nieuw project voor criminaliteitsbestrijding nog eens inschakel. Vond het fantastisch dat hij gisteren zijn gezicht weer eens liet zien bij VV Noordwijk op verzoek van mij.
 
Ruud is dus echt KEUN!